Uzun ilişkilerden sonra o herşeyden kopma uzaklaşma durumu vardır. Bende o içteki burukluğun yanında aslında güzel bi rahatlama da vardı O'ndan ayrıyken. evet sürekli aklımdaydı sürekli hatırlıyodum her şarkı her an hatırlatıyordu ama içten içe de seviniyo gibiydim bittiği için. zaman geçtikçe burukluk kalmıyor tabi. ki bu çok uzun bi zaman dilimindeydi bende. Rahatlık tavan. kafa rahat! süper! bişeylere bağlanma korkusuydu zaten beni en çok yoran. o bağlılıkta kalkınca acayip rahatım öyle böyle değil. e tabi bi süre sonra o rahatlıkta insanın götüne girebilio. yanında ailen ve arkadaşların dışında birine ihtiyaç duyuyorsun. başka birine... hep inkar ettim ben. istemiyorum ya! hayatımda birini istemiyorum! hayatıma girmeye çalışanlar hep oldu. ama öyle yüksek öyle sağlam duvarlar örmüştüm ki hiçbiri direnemedi. zamanla kayboldular. Şimdi biri daha var. daha doğrusu uzun zamandır var. ben hala direnirken o inatla güzel şeyler olacağına inandırmaya çalışıyor beni. ben direndikçe o daha çok direniyor. bazen tamam ya ben kafamda bitirdim desemde acaba diyorum benimle bu kadar uğraşan biri doğru insan olabilir mi? acaba ben doğru insanı mı arıyorum ki? yoksa içimin ısındığını mı? Kararsızım çok.