Neden bilmiyorum ama umutsuzluğun dibindeyim son zamanlarda. yine o eski hallerime dönmek istemiyorum ama gidişat o yönde. fotoğrafın aksine hayatımda artık çoğu şeyin sonlandığını düşünüyorum. sonra günün en koyu karanlığının aslında aydınlığa en yakın zaman olduğu aklıma geliyor. umutlarım biraz yeşeriyor o sıralarda. ama o koyu karanlık git gide koyulaşıyor bende. git gide çirkinleşiyor. "Hiç" kavramı devleşip nefes almamı engelleyecek hale geliyor. sürekli bir şeyler için mücadele ediyorum evet ama hep boşa kürek çekiyorum... Hayatıma giren adamlardan kurtulamıyorum bir türlü. silip atamıyorum hayatımdan. ben silsem de dönüp dolaşıp dahil olmaya çalışıyorlar hayatıma. bıkkınlığım belkide hep bu yüzden. bi zamanlar sevdiğim adam şimdi aklıma geldikçe midem bulanıyor. nasıl diyorum nasıl sevdin sen bunu. neden üzüldün gittiğinde? cevap bulamıyorum. ve her geçen gün sanırım sevme hissimi kaybediyorum. artık gerçekten güvenebileceğim unuttuğum hisleri hatırlatabilecek birileri olsun istiyorum hayatımda. ama işte diyorum ya o kadar karanlıktayım ki görünmemin imkanı yok.