1 Ağustos 2013 Perşembe

Çok çok uzun zaman sonra Şebnem dinleyerek yazıyorum. "suyun derinliği aynıydı.." diye gidiyoruz. büyüsem de kalan yanım hep aynı melodilerde huzur bulucak anladım kadarıyla. iş güç rutinine girdiğimden beri kendim için iki satır yazacak vakti bile bulamam büyüdüğümü hissettiriyor sadece zaten. olmak istemediğim mahalledeki abla gibi oldum. sabah işe gidip akşam işten dönüyorum. bu kadar. pilim bitmiş hissediyorum. beynimin göçtüğünü.. kalbimin küçücük kaldığını.. kelimelerimin ise günden güne tükendiğini.. şarkım değişti. "sigara". iş hayatının rutini tüm hayatıma yansıdı diyorum ya aşk hayatımda tarihinin en boktan günlerini yaşıyor. ilk defa şu günlerde deli gibi sevgiye ihtiyacım var. hiç böyle hissetmiyordum uzun zamandır. bi sevgili evet olabilirdi ama bu kadar ihtiyaç değildi. yani benim arkadaşlarım var ailem vardı. ilgiyi önemsenmeyi onlardan da görebiliyordum. ama artık gerçekten birinin ilgisine ihtiyacım var. büyük konuşmayıp beni sadece sevebilecek birine. bırakıp gitmeyecek birine. böyle birileri sizin karşınıza çıkıyor mu? gerçekten merak ediyorum. ben böyle birinin var olabileceğine dahi inanamıyorum. tüm inancımı kaybettim sanırım ben. gitsem iyi olcak. 

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder