Bi sallandık yine dün gece.. korktuk. deli gibi bi kalp çarpıntısı süregeldi ardından. sonra bi üşüme felan. dakikalarca terasta kaldık. acaba sokağa mı çıksak diye düşündük. anında bi iki eşyayı çantaya doldurup kapı eşiğine bıraktık. arabayı garajdan çıkardık. fenerler cebimizde... saatler sonra terasa en yakın yere yattık. hepimiz aynı yerde.. çoraplarımız ayaklarımızda hırkalarımız üzerlerimizde. kaçarsak dışarda üşümeyelim felan.. neyse.. 99 d.ep.reminde nerdeyse psikolojimiz bozulunca o zamandan sonra olan en uzun ve en hissedilebilir depremde aynı korkuları yaşamamız kaçınılmaz oldu.. sonuç olarak korkak bi aileyiz biz.. 

   Beni bu havalar böyle yaptı.. ona kıştan onca yükten kurtulup bu güzel havalara çıkmak iyi mi geldi kötü mü geldi bilemedim de... aslında yılın bu vakitlerinden pek hoşlaşmıyorum. Bahar alerjisi olan yüzlerce insandan biriyim. Güneşi gördüğüm anda sayısını bilemediğim hapşurmalar, sürekli gözlerden gelen yaşlar nedeniyle sokakta durdurup "neden ağlıyosun" diye soran teyzeler. sancılı bi dönem yani. bütün kış yaşadıklarını düşününce aman bütün sancım bu olsun diyorum da işte bakma sen.. durumumumdan şikayetçi olmak kanımda var.

    Neyse ben şimdi gideyim sana da bi şarkı armağan edeyim.