İçimin sıkıntı sınırı çok enteresanmış. Kendimi tanımaya yeni başlamışım belkide..Kabulleniyorum çünkü artık her şeyi.. Değiştirmek için de üzerine gitmiyorum.. "Peki" ... Hani önceden diyordum ya " çok konuşmam ben bikbikbik" Konuşuyordum o zaman.. yani şimdi anlıyorum bunu.. Daha da susmaya başlayınca o zamanlar bayağı şakıdığımı varsayıyorum... Anlatmaya çalışmıyorum kimseye hiçbir şeyi.. "Haklısın" diyorum sadece çoğu cümleye... "Hayrola? Neden bişey demiyorsun?" sorusuna ise cevap belli " bilmem.. Diiicek birşeyim olmadığındandır" İnsanın çoğu olaya dicek bir şeyinin olmaması kötü sanırım.. yani iyi de olsa beni pek enterese etmiyor bu vakitten sonra.. Evet belki çok erken ama umutlar tükeniyor. Ama ben daha kaç yaşındayım ki!!! Lanet olsun!! daha yaşamam gereken bir dünya yıl varken.. Bu umutsuzlukla... Neden!!!
Uyumalıyım en iyisi.. Devrik cümleleri bitirmeden bırakmalıyım..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder